İnsanlık tarihinde her milletin bir görevi vardır. Nasıl ki insanların her birinin farklı kabiliyetleri varsa, milletlerin de aynı şekilde farklı üstün meziyetleri vardır. Bu doğal yapının bir kurucusu bir yaratıcısı olduğu ve bunun Allahu Teala olduğu açık ve nettir. O halde geliniz, milletimizin bu dünyaya geliş sebebini tahlil edelim. Üstün yönlerimizi görelim, geliştirelim; eksik yönlerimiz fark edip gidermeye çalışalım.

Sevgili Dostlar,

İşte bu kitap bu amaca matuf olarak ortaya çıktı. Sohbet havasında, kısa ve güncelden beslenen bir beyin fırtınası gerçekleştirelim istedik. Her bir yazıda kendimizi, milletimizi; üstün veya eksik yönümüzü görelim istedik. Eğer bu amaçla okutur ve bir genci milletine ve milletinin faziletlerine inandırırsak ne mutlu bizlere.

Millet kelimesinin, özellikle Türk milleti sözünün bölücülük olarak algılandığı bir dönemde böyle bir kitabın yazılması pek çok kişinin huzurunu kaçırabilir; ancak bu kardeşlerimizden tek ricamız olacaktır: “Önce okuyunuz, sonra tenkit ediniz.”

Turan kelimesi hakkında da bazı yanlış anlaşılmalar olduğu bilinmektedir. Bilimsel kaynaklardan aktarmak gerekirse turan kelimesinin çıkışı şöyledir:

Türkler Alper Tunga MÖ 600’lerde İranlılarla karşılaşınca İranlıların bizlerin yaşadığı bölgeye verdiği addır, Turan. Turan ifade daha sonra Türkistan’a dönüşmüştür. Onun da sebebi, Kuteybe ibn Müslim (669-715)’in Horasan bölgesinde hüküm sürmeye başlaması ve Arapların bizim yaşadığımız bölgeye ad vermesi ile ilgilidir: Türkistan. O halde Türklerin yaşadığı her yer Turan’dır ve oralara doğru gitmek üzerimize farzdır. Turan bazen Türk milletinin içine doğru bir yolculuktur: Hoca Ahmet Yesevî’dir; bazen uzak bozkırlara koşmaktır: Orhun Abideleridir.

Turan aslında bir milletin “İla-yı Kelimetullah- Nizam-ı Âlem” davasıdır.

İşte dostlar,

Bu milletin, Türk milletinin görevi tam bu noktada şekillenmektedir: Dünyaya Nizam vermek ve Allah’ın Kelamını Dünyaya Yaymak.

Bu kitabın yazılış gayesi de bu ilkeyi “Kızıl Elma” haline getirecek bir gençliğe hitap etmek ve onlara genetik kodları hakkında bir şeyler fısıldamaktır.

Duyanlara ve duyuranlara selam olsun!

Metin HAKVERDİOĞLU

Amasya/ 03. 07. 2015/ Cuma

TURANA DOĞRU

Sevgili Dostlar,

Şu şiiri hatırlarsınız, Ziya Gökalp’in ünlü beyti:

Vatan ne Türkiye’dir Türklere, ne Türkistan

Vatan, büyük ve müebbet bir ülkedir, Turan

Geçen hafta Kazakistan’dan bir profesör ağırladık. Kendisi yıllarca sürgünde kalmış bir ailenin ferdi. Aynen biz Azerbaycan göçmenleri gibi onun da ailesi yıllarca sürgünde yaşamış, çile çekmiş. Ruslar Komünizmi Kazakistan’a yaymaya başlayınca dostumuzun ailesi önce Özbekistan’a, orası da Rusların eline ve Komünizme teslim olunca, İran’a kaçmışlar. 1991 yılından sonra Perestroyka ile yurduna kavuşan Profesör dostumuz, kendisini halkının uyanmasına ve seksen yılın tahribatını düzeltmeye adamış.

Dostlar,

Kazak hocamızla konuşurken pek çok önyargımın yıkıldığını fark ettim. Gerçekten de ne çok önyargılara sahipmişim. Mesela, bana göre Kazaklar, Türklüğü kabul etmeyen bir boyumuzdu; oysa sohbetlerimiz sonunda anladım ki öyle bir şey yok, Kazak kardeşlerimiz Rus baskısı ile adeta farklı bir millet gibi gösterilmiş bize. Hem onlar bizden farklı görmüşler kendilerini hem de biz kendimizi onlardan uzak. İnanın bu ziyaret ile anladım ki dünyanın altıncı geniş ülkesi, torakları kadar geniş bir sevgi besliyor bizlere. Onları bizden ayıran sadece duvarlardı, kalpleri hep bizimle birlikte attı, atıyor, atacak.

Kazak dostumuzun bitmez tükenmez enerjisi ile açtığı yeni yollar bana Ziya Gökalp’in yukarıdaki beytini hatırlattı:

Vatan ne Türkiye’dir Türklere, ne Türkistan

Vatan, büyük ve müebbet bir ülkedir, Turan

Kazak Profesörün Azerbaycan tarihini ve edebiyatını da ele aldığını ve iki kitapta bu çalışmalarını topladığını duyunca ayrıca heyecanlandım. Artık Kazak Türk’ü, Azerbaycan Türk’ünü; Oğuz Türk’ü, Özbek kardeşini araştırıyor ve anlıyor, demektir.

Dostumuzun vizyonu bana, İsmail Gaspıralı’yı hatırlattı. Sordum, “İşte, dilde, fikirde birlik”e ne dersiniz? Cevabı gayet netti: zaten şu anda o umdeyi hayata geçirmek için buradayız.

Dostlar,

Türkler için yeni bir çağ açıldı, yeni bir bahar çiçeklerimizi rengarenk açtırmakta. Gelin hep beraber dua edelim; bu duamız çalışma, araştırma, eğitme gibi fiili dua olsun. Bu duamız, aynı Rabbe, aynı kıbleye, aynı peygambere el açma şeklinde olsun. Ne olur Allah’ım bu çiçekleri bir daha kuzey rüzgarları yakmasın.

İki devlet bir millet umdesi her kardeş cumhuriyet için temel ilke kabul edildiği gün, Turan ellerinde bayramlar bayram olarak yaşanacak, Turan illeri dünyayı bayram yerine çevirecek.

Dostlar,

Elimizde…

Dünyanın altıncı büyük toprak parçasına sahip bir kardeş ülkemiz var. Dünyanın en zengin yer altı zenginliklerine sahip bir coğrafyamız var. Dünyanın en faal ve dinamik ruha sahip gençliğimiz var. Dünyanın en büyük medeniyetlerini kurmuş tarihimiz var. Ve dünyanın en güzel dini ile yıkanmış kalplerimiz var.

O halde gelin yeni bir dünya inşa edelim. Kazakistan’ı, Azerbaycan’ı, Türkmenistan’ı, Türkiye’si, Özbekistan’ı, Kırgızistan’ı, Doğu Türkistan’ı, Kıbrıs’ı ve Türk milletinin yaşadığı tüm memleketleri ile Turan’ı kuralım.

Vatan ne Türkiye’dir Türklere, ne Türkistan

Vatan, büyük ve müebbet bir ülkedir, Turan

ÜLKÜCÜ ALPERENİN KIZIL ELMASI

Sevgili Dostlar,

Ülküsünü, idealini hep dünyevî arzular üzerine kuran bir nesille iki cihan saadeti kazanmak mümkün müdür? Bir gençlik düşünün ki dünyanın her yerini saran kapitalizm virüsü ile mankurtlaşmış ve onun emrettiği şekilde, sadece dünyevî makamları ve kazanımları önceliyor. Şu anda maya tutan harika bir gençlik mevcut; ancak bu gençliğin iki şeyi eksik: kaynağını bilmek, hedefini bilmek.

Dostlar,

Ahmet Yesevî yüzyıllar önce bize bir alperen ruhu hediye etti. Bu ruh, adım adım Anadolu’ya geldi ve bizim Hacı Bektaş’ımız, Yunus’umuz; Yavuz’umuz, Kanuni’miz oldu. Ahmet Yesevî, insanlığın temel meselesinin idealsizlik olduğunu görmüş ve kendisine bir kızıl elma kararlaştırmıştı: İlay-ı kelimetullah, Nizam-ı âlem.

Dostlar,

Kılıç ile Kur’an’ın kardeşliği alp ile eren kelimesinde tam karşılığını bulur. Mangal yürekli yiğit Türklerin kılıçları, “alp” insanları doğurdu; Pamuk gibi Kur’an nuru taşıyan Türklerin duaları “eren” insanları yoğurdu. İşte bizler bu hamurun mayasından çoğaltılarak dünyaya nizam verdik, iki cihan saadetine erdik.

Bir gün insanlar dünya ahvalini sorgularken bizi şöyle anacaklar: Onlar Allah’ın kelamını dünyaya yaymak için yola çıkan ve nizam-ı âlemi sağlamadan evine dönmeyen yiğitlerdi.

Dostlar,

Bizler gittiğimiz yere adaletin, düzenin, kardeşliğin ve İslam’ın selametini taşıdık; kaos yerine kozmosu inşa ettik. Yani, ülkeleri içinden karıştırıp kan döküp veya aralarında ikilik çıkarıp onların en değerli mallarını çalmayı düşünmedik. Bizler ülküsü “nizam” olan, hedefi “insan” ve insanlık olan alperenleriz. Bize hangi elbise giydirilirse giydirilsin, biz buyuz, bu olarak yaşayacağız, bu akitle haşrolacağız.

Sevgili Dostlar,

İşte bu ülkü uğrunda, bu alperenlerin ruh ikiz olan Türk gençliği, mayasındaki sağlamlıkla mutlaka yeni ufuklara yürüyecektir. Meşhur hikayede Ömer Seyfettin, “Kızıl Elma Neresi?” sorusuna tüm yeniçerilerin ağzından cevap buluyordu: “Padişahımızın bizi götürdüğü yerdir!”

İşte Dostlar,

O padişahlar ki bir “kızıl elma”ya sahiptiler o da Ahmet Yesevî’nin ülküsüydü: İlay-ı kelimetullah ve nizam-ı âlem.

Şu anda, çok mümbit bir devir yaşıyoruz; tüm Türk yurtları kucaklaşmak için birbirine koşuyor. “İki devlet bir millet” sloganı her Türk yurdunda bayraklaşmış durumdadır. O halde gelin, şu pırıl pırlı gençliğimize bir kızıl elmayı hedef gösterelim. Araba, ev, makam, mevkii, şan, şöhret gibi dünyevî kızıl elmaların elinden sıyırıp, vatan, millet, adalet, nizam, ülkü, Alplik, erenlik, Müslümanlık gibi yüce değerleri değerler piramidimizin en zirvesine koyalım.

Sözlerin en kısa ve özü şair sözüdür. İşte Ozan Arif ne demek istediğimizi açık ve net ortaya koyuyor. Teşekkürler Ozan Arif ne güzel demişsin:

Benim davam açık, Allah davası
Geçen geçsin ben vazgeçmem davamdan.
İlay-ı Kelimetullah davası
Geçen geçsin ben vazgeçmem davamdan.

Dedem Saltuk Buğra Han’dan bu yana,
Türk-İslam ülküsü demişim ona,
O yüzden ülkücü denilmiş bana
Geçen geçsin ben vazgeçmem davamdan.

Bu dava vatandır, dindir, millettir,
Bu dava devlet-i ebet müddettir,
Bendeki sevdası ilelebettir
Geçen geçsin ben vazgeçmem davamdan.

Kan bozuk olmazsa mazi satılmaz,
Takım tutar gibi dava tutulmaz,
Moda da değildir her yıl atılmaz
Geçen geçsin ben vazgeçmem davamdan.

Bu Ozan Arif’i bey yapsanız, bey!
Diyecektir size ‘Bu beylik de ney? ’
Davama kölelik daha güzel şey.
Geçen geçsin ben vazgeçmem davamdan.

Günlük siyasi çekişmelerin üstünde, bir ve beraber olan tüm dünyadaki ülkücü alperenlerin kızıl elmasının aynı olduğunu görüyor ve kendimi çok ama çok mutlu hissediyorum.

Ne mutlu Türküm diyene!

TURAN’IN İNANÇ MİMARLARI

MİR HAMZA NİGARÎ’Yİ ZİYARET

Sevgili Dostlar,

Dünyanın hangi noktasına baksanız mutsuz Müslümanlar, mutsuz Türkler mi görüyorsunuz? O halde bir yerlerde yanlış yapılan işler var demektir. Belki şöyle deyip kendimizi rahatlatabiliriz: “Dünya denilen şu gemide her zaman kavga, gürültü olmuştur ve olacaktır.” Ancak her dönemin bir acı ve gözyaşı sınırı olmalı değil mi?

Dostlar,

Son yıllarda Müslümanların ve Türklerin gözyaşının daha çok aktığını ve bu sıkıntının giderek büyüdüğünü esefle görüyorum. Peki, ne yapmalı da bu gözyaşı ve kan bir an önce dursun?

İşte dostlar bu noktada yine, “Çare Turanın inanç mimarlarındadır.” diye düşünmekten kendimi alamıyorum.

Güney komşularımızın Müslüman kimliği ile birbirine girmiş olması ve adeta bir cadı kazanında birbirini boğazlıyor olması ancak ve ancak inanç mimarlarının eksikliği veya göz ardı edilmesi, sesinin duyulmaması ile izah edilebilir. Bu coğrafyada yüzyıllarca huzur ve güvenliği sağlayan bir örnek varken neden devayı başka diyarlarda arıyoruz, anlayamıyorum.

Herkesin bildiği bir kıssa vardır: “Elmas bulmayı hayatının ana gayesi edinen bir kişi evini, ocağını terk edip dünyayı dolaşmaya ve elmas tarlaları keşfetmeye karar verir. Zavallı karısını yıkık dökük bir bağ evinde bırakır, küçük derenin üzerinde kendi kurduğu köprüden geçip gider. Ancak yıllarca aramaya rağmen elmas bulamaz. Ölmeden önce bir kişiye elinde kalan birkaç eşyayı emanet eder. Eğer o ülkeye uğrarsa eşine vermesini rica eder. Emanetleri alan kişi bir süre sonra zavallı elmas avcısının evine uğrar ve emanetleri verir. Ancak küçük köprüden geçerken derede bir ışıltı fark eder. Merak edip dereye girer ve parlayan şeyin elmaslar olduğunu hayretler içinde görür.”

Yani Dostlar,

Elmas tarlası aslında bahçemizde olabilir, şöyle bir dönüp bakalım.

İşte ben bu bahçeye bakıyorum kardeşlik, dostluk ve cehaletle mücadele adına Mir Hamza Nigarî’yi görüyorum.

Geçen gün teravih namazına onun camiine misafir oldum. Şöyle camii-i şerifi dolaşıp etrafı seyrettim. Karşıda bir duvar gibi yükselen Amasya Kalesinin üzerinde altı-yedi günlük ay mutlu bir şekilde gülümsüyordu. Yeni yeni çiçeklerini patlatan ıhlamurlar cennet kokularını etrafa salarken, şadırvanda şakırdayan suyun sesiyle cennette miyim acaba dedirten bir halet-i ruhiye doğuyordu içimde. Şirvanlı Camii adını verdiğimiz mabet yavaş yavaş dolarken arka taraftan türbeye doğru ilerledim. Türbe yanındaki dut ağacı eliyle uzatır gibi bana tam tadında birkaç olgun dut verdi. Bunları Mir Hamza’nın ikramı olarak kabul edip türbeye yöneldim. Türbenin içi teravih namazına hazırlanan kadınlarla doluydu. Adeta bir sevgi çemberinin içinde mutlu gülümseyen sandukasını uzaktan selamladım. İnsanlar onun yanında kendini huzurlu, mutlu ve daha bir barışçıl hissediyordu. Camiye girince içimde ayrı bir ferahlık hissetim. Burayı restore ettiren ve bu ferah ortamı sağlayan Nermine Hanıma içimden dua ettim. Mir Hamza, oğlu Siraceddin, Akrabası Hacı Hasan Efendi ile içeride; dört karısı da türbenin haziresinde bizleri misafir ediyordu. Ruhumuz onların hiç ölmediğini, başka bir boyutta bizimle beraber olduğunu açıkça görüyordu.

Dostlar,

Eğer, yönümüzü Mir Hamza gibi alimlerin bulunduğu nurlu camilere çevirir, onların feyz ve bereketi ile kardeşlik ilahileri söylersek, ne kavgaların anlamı kalır, ne kısır çekişmelerin. Emin olun, biraz okumuş olsak, Mir Hamza gibi velilerin, bizler adına bu dünya ile savaştığını ve onu yendiğini aynelyakin görür, anlarız. Yani, onlar, “Dünya denilen şu gemide her zaman kavga, gürültü olmuştur ve olacaktır.” diyenlere, “Hayır, kavga ve gürültünün; kan ve gözyaşının şeytanın bir oyunu olduğunu anlayın, bilin.” demektedir. Onlar da acı çektiler, yanlış anlaşıldılar, iftiralara uğradılar; ancak her zaman onların hedefi dünya makamları veya dünya refahı yerine; nizam-ı âlem ve ilâ-yı kelimetullah oldu.

Dostlar,

Şeyh Seyyid Hamza Nigarî’nin sizlere selamı var. Şöyle deyin kurtulun diyor:

Allah’ı Muhammed’i âli seven dostânız

Ne Sünnî’yiz ne Şiî bir halis Müslümanız

Şiî- Sünnî kavgasıyla bitap düşen Müslümanlar ve Türkler! Doğu Türkistan’da Müslüman Türkler katlediliyor, kafanızı kaldırıp bakabilecek gücünüz var mı?

TURAN’A YÜRÜYEN ÇOCUKLAR/ BALALAR

Sevgili Dostlar,

Yıllardır kafa yorduğumuz meselelerden birisi de çocuk eğitimi ve çocuk ruhunu inşa etmektir. Bir çocuk düşünün ki binlerce saldırıya maruz kalıyor ve sonunda doğru, dürüst ve ahlaklı olması isteniyor.

Bir çocuk düşünün ki televizyonu, interneti, gazete, dergi ve radyosu ile sürekli bir yerlere doğru itilirken kendi kültürüne sadık kalması umuluyor.

Bir çocuk düşünün ki annesi dahi onu televizyon karşısında unutuyor; kızgın güneşte yanan yavrucak gibi yanıp kavrulmasına göz yumuyor.

Bir çocuk düşünün ki babası, cep telefonu ile onu başından savmanın mutluluğu içinde kendisini TV programlarına teslim ediyor.

Ve bir çocuk düşünün ki her elini attığının alınacağını sanacak kadar doyumsuz bir nefisle büyütülüyor.

Dostlar,

Turan’a doğru yürüyen bir neslin ilk nüvesi çocuklarımız, bebelerimiz, balalarımız değil midir? Onların kaybı geleceğimizin kaybı değil midir? Bakınız, sizlere çarpıcı bir haberden bahsedeceğim. “İstanbul’da etkinliğe katılan Almanya’nın 10. Cumhurbaşkanı Christian Wulff, ilk olarak bir anaokulunu ziyaret etti.” Şimdi sizler “Bunu neresi çarpıcı haber?” diyeceksiniz. Dostlar, bu, çok çarpıcı bir haber; çünkü Batı bir gerçeğin farkına çoktan varmış durumda: Çocuk yedisine kadar ne ise yetmişine kadar da odur. O yüzden Alman idarecileri en çok altı yaşına kadar olan çocukların eğitimini önemsiyorlar.

Peki bizde durum nedir?

Dostlar,

Bizim en çok ihmal ettiğimiz yaş grubu 0-6 yaş arasındaki çocuklarımızdır. Onlar çoğu zaman “eğitim için erken” denilerek ihmal ediliyorlar veya “nasıl olsa çocuktur” denilerek uzman olmayan insanların eline bırakılıyorlar.

Lütfen şöyle etrafınıza bir bakınız, insanlar çocuklarını kreş veya anaokuluna gönderdiği zaman nasıl bir halet-i ruhiyeye kapılıyor. Açık ve net söylüyorum işte onların cümlesi: “Para veriyorum; çocuğumu kreşte sekiz saat oyalasınlar diye ortam sağlıyorum.” İşte bu “para veriyorum.” sözü maalesef bizlerin anaokulu kreş mantığımızı ve burada çalışan öğretmenlere bakışımızı özetliyor.

Dostlar,

Sizler para verseniz de anaokullarında ve kreşlerde istediğiniz gibi hareket edemezsiniz, etmemelisiniz.

Sorunlu bir ailenin çocuğu anaokulunda mesele çıkardığı zaman; babası şiddet filmlerini oğlu ile izlediği için, anaokulunda o çocuğun şiddet eğilimi gösterdiğinde “Çocuk benim değil mi, istediğimi izletirim.”deme hakkımız var mıdır?

İnanıyorum ki on yıla kadar Turan’ın her yerinde, Batı’da olduğu gibi, bu çocuk sizin malınız değil; bu çocuk toplumun bir bireyi, ferdi, denilecek ve sizler istediğiniz gibi onları yönlendiremeyeceksiniz.

Dostlar,

Belki izah etmekte zorlanıyorum; ama bir felaket üzerimize kara bulutlar gibi gelmekte. Görenler ve haykıranlar vardır mutlaka. Fakat, gelen felaketin büyüklüğü öyle kolay izah edilecek gibi değil. Nesiller ellerimizden kayıp giderken, medya denilen canavar “Medusa Etkisi” ile yavrularımızı taş keserken, anneler-babalar bu canavara yavrusunu seve seve teslim ederken, kime ve neye şikayet edelim.

En iyisi ben sizlere yaşanmış bir hadise ile durumun vahametini anlatmaya çalışayım:

Günlerden bir gün, Turan’ın bir şehrinde bir anne adayı hamile olduğunu öğrendi. Sevinçli geçen birkaç günden sonra, anne adayı sigara içme ve stresli hayatına devam etmede bir beis görmedi. Dokuz aylık sıkıntılı ve hırpalayıcı bir dönemden sonra dünyaya gelen çocukcağız, belki de başına gelecekleri bildiği için gün boyunca ağladı.

İlk sağlık problemini annesinin içtiği sigaradan yaşadı: Astım.

Anne, yoğun iş hayatını doğumdan hemen sonra da devam ettirdi; baba, zaten çocuğa bakmakla yükümlü değildi. Babanın görevi para kazanmak ve aileye reislik etmekti. Çocuk için bakıcı anne bulmakta zorlanan çift, en sonunda hiçbir şart koşmadan bir kadına çocuklarını bırakmak zorunda kaldılar. Sekiz-beş mesaisinde bakıcıya bırakılan yavrucak, gün be gün solgunlaştı. Bu durumun farkına varamayan anne ve baba, hayatın hızı içinde yorgun argın geldikleri evde yavrularını doyurup yatırmakla görevlerini yaptıklarını sandılar.

Gün geldi çocukcağız kreşe ve sonra da anaokuna gönderildi. Artık daha fazla isteme ve istediğini koparma fırsatı olduğunu fark eden çocuk, her gün bir şeyler ister oldu. Yıllar boyu o istedi, anne- babası aldı. Hiç sorgulamadılar, “yarın bu isteklerin sonu gelmezse”diye.

Anaokulu öğretmenleri sürekli onları uyardı: “Çocuğunuz çok yaramaz, istekleri bitmiyor, arkadaşları ile uyumsuz, TV alışkanlığı hat safhada, şiddet eğilimi çok yüksek…”

Anne ve baba her seferinde “Parasını veriyoruz. İdare etmek, sizin görevinizdir.”dediler.

Gün geldi, babası başından savmak için eline oyun dolu telefonunu tutuşturdu; gün geldi annesi onun bütün sevdiği çizgi filmleri izlemesine izin verdi. Saatleri ve günler hep sanal âlemde geçen çocuk ilgisizlik denizinde kaybolmuş bir sandala döndü. Bazen şiddet ve yaramazlık krizleri ile, bazen içine kapanıklıkla kendini ifade etmeye çalıştı; ama olmadı. İnternet oyunları içinde binlerce insanı öldüren bir “counter strike” kahramanı oldu.

On sekiz yaşına geldiğinde her şeye isyan halindeki genç, artık çılgınca ve tedbirsizce hareket etmeyi kendini ispatlama yolu olarak görmüştü. Her türlü bağımlılık ve kötü alışkanlık yanında, hız tutkusu onun sonu oldu.

Anne babasından son istediği şey, son model bir motosiklet oldu.

Anne baba hiçbir zaman çocuklarının bu hâle nasıl geldiğini anlayamadılar. Sadece şöyle dediler: “Oysaki biz onun her istediğini almıştık!”

Dostlar,

Bilmem anlatabildim mi? Turan’ın çocuklarını yetiştirirken bir kez daha düşünelim. Özellikle Kazak Türklerinin çocuk yetiştirme yöntemlerine biraz dikkat edelim. Türklerin en güzel çocuk yetiştirme özellikleri onlarda daha hâlâ yaşıyor.

Geliniz Dostlar,

Şu Türk oğlu Türk nesillerimizi Türk gibi dürüst, ahlaklı, hareketli, imanlı, irfanlı, başarılı ve ülkülü yetiştirelim. Onlara bir kızıl elma olarak “nizam-ı âlem ve îlây-ı kelimetullahı işaret edelim.

Arif Nihat Asya’nın dizeleri ile sözlerimizi bitirelim:

Delikanlım, işaret aldığın gün atandan

Yürüyeceksin… Millet yürüyecek arkandan !

Sana selam getirdim Ulubatlı Hasandan ….

Sen ki burçlara bayrak olacak kumaştasın;

Fatih’in İstanbul’u fethettiği yaştasın.!

İSMAİL ŞİRVANÎ’Yİ ZİYARET

Dostlar,

Dün akşam namazını İsmail Şirvanî Hazretleri ile birlikte kıldım. Onun seyrine doyum olmaz manzaraya sahip Yukarı Türbesinde beni beklediğini biliyordum. İçimde bir ürperme ile kapısına vardım, selam verip içeri girdim. Mezarların bulunduğu bahçeye doğru ilerlerken ayaklarımın yerden kesildiğini hissettim. Dünyanın tüm güzel kokuları yanında, ahretin tüm ürperten duyguları koluma girip beni kanatlandırdı. Adeta uçarcasına dolaştığım bahçe, sanki Mekke- Medine toprağı gibi ferahlatıcı ve huzur verici idi. Allah’ım bu mekanın bir sırrı olmalı, deyip kendimi İsmail Şirvanî’nin sandukasına doğru uçmaya zorladım. Etrafımdaki hanımelleri, zambaklar, güller, hercailer, menekşeler… hem gülümsüyorlar hem de kokuları ile mest ediyorlardı. Evet, cennet vardır ve haktır, dedirten bir âleme geldiğimi anladım. Gözlerimde damlamak üzere titreyip duran bir gözyaşı damlası ile onun sandukasını görebileceğim açık bir pencereye geldim. İçeride yatan insan sanki benim babamdı, eşi ise benim annemdi. Başımı gökyüzüne kaldırdım. Gözümden iki damla yaş yanaklarıma süzülürken, mayısın dolu dolu bulutları da bir iki damla ile gözlerime yoldaş oldu. İçimi ürperten serin akşam yeli ile göklere daldım, onu andım, ona en kalbî dualarımı gönderdim. Ondan, Allah’a dua etmesini istedim: İstedim ki biz de onun gibi Hak âşığı olabilelim, istedim ki biz de onun kadar sevelim sevilelim.

Bu duygularla girdiğim mescit bölümünde Kur’an okuyan bülbüller ruhumu ayrı bir hazla huzura kavuşturdu. Kur’an Kursunun pırıl pırıl yavrucukları, yanlarındaki Şeyh, Hafız, Âlim, Fâzıl ve Allah dostu ve mücadele insanından habersiz bülbüller gibi şakıyordu.

İnanın Dostlar,

Her veli kula da böyle bir mekan nasip olmaz. Ona Allahu Teala, öldükten sonra da Kur’an okunan bir mekanı nasip etmiş ve etrafını her daim Kur’an sesleri ile mamur etmiş. İçimden tüm insanlığa, Alevîsine, Sünnîsine, Şafîsine, Hanbelîsine; Türk’üne, Kürd’üne, Çerkez’ine büyük bir muhabbet besleyerek tekbirimi aldım, namazımı kıldım. Herkese ama herkese dua ettim. Tüm insanlara, tüm canlılara Allah’ın sonsuz rahmetini diledim. İnanıyorum ki o mübarek makamda Rabbim, benim o dualarımın hepsini kabul etti.

Dostlar,

Özellikle Azerbaycan’daki Dostlar,

İstemeden ayrılmak zorunda kaldığım bu huzur adasından çıkarken Şirvanî Hazretleri yüreğime şunları fısıldadı:

Ey Oğul,

Sen ki beni arzu edip kapıma kadar gelmişsin, ben de sana iki çift söz hediye etmek isterim. Öncelikle Allah, bu mekana gelip bana selam verenleri selamete kavuştursun. Onlar bana değil, Rablerinin dergahına geliyorlar; ne mutlu Rabbinin dergahında el açanlara, ne mutlu Peygamberimizin sünnetini ihya edenlere.

Ey Nevelerim,

Azerbaycan’dan beni ziyarete geldiğinizde nasıl şad olduğumu bir Allah biler. Oraların; Kürdemir’in, Şamahı’nın, Kazak’ın, Bakü’nün, Gence’nin hasretini ancak sizi görende unuduram. Gelin, beni ziyaret eyleyin; gelin, bana dua edin. Ben de size dua edeyim.

Nevelerim,

Amasya boş bir şeher değildir. Burada Mir Hamza’m ve benim bulunmam tesadüf değil. Yüzlerce evliyanın mekanı olan bu memleket bizi bağrına bastı. Biz her daim burada kendimizi ana kucağında gibi rahat hissettik. Burayı ve bizleri yanız bırakmayın. Türbemin üst tarafındaki sudan bol bol için; o su Allahın izni ile her derde devadır. İşte bu da size ziyaretiniz için vereceğim dünyalık hediyemdir.

Ey Oğul,

Sesin Azerbaycan’a kadar yetiyorsa, aynen böyle söyle, dedi. İçimin ta derinliklerinden duyduğum bu sesi sizinle paylaştım dostlar. Keşke o uhrevî anı, o serin mayıs akşamında, o tek tek damlayan yağmur damlalarının altında, yüzlerce binlerce kişi olarak yaşasaydık.

Ama inanıyorum ki sizler o güzel insanı İsmail Şirvanî’yi benden daha iyi tanıyor ve onun halifesi Mir Hamza’yı benden daha çok seviyorsunuz.

Mir Hamza’nın,

Külbe-i ahzânıma gel ey habîb

Gör ne belâlar çereim ey tabîb

Âteş-i firkat ne sitemkâr imiş

Veh ne cefâ çekermiş garîb

Dizelerindeki ayrılık ızdırabını benden iyi anlarsınız.

Dostlar,

Gelin, bu mübarek insanları her fırsatta ziyaret edelim; onları sevelim, onlar tarafından sevilelim. Ben gittim işte bu kadar doldum, bu kadar taştım.

Sizler de bu, manevî sofradan nasipsiz kalmayın.

Not: Amasya’mızda Azerbaycan’dan gelecek karıdaşlarımıza mihmandar olacak bir derneğimiz mevcut: Azerbaycan Türkleri Kültür- Sanat ve Dayanışma Derneği. Bu dernek, eğer yeterince desteklenirse binlerce Azerbaycan göçmenini ata yurdundakilere aparar, oradaki qohumları ile tanış eyler; oradan gelenlere de Anadolu’nun kalbi Amasya’da mihmandar olar.

Gelin tanış olalım

İşi kolay kılalım

Sevelim sevilelim

Bu dünya kimseye kalmaz.

TURAN’IN ABECESİ

Sevgili Dostlar,
Bugünden itibaren saymaya başlayınız, on yıla kadar Türklerin büyük çoğunluğu aynı abece’yi kullanacak. Bu müjdeli haberin bir de artçı tesiri var onu da haber vereyim: Her bir Türk şivesi kendine has güzellikleri terk etmeden korunacak; sonuçta ise anlaşma konusunda büyük sıkıntı olmayacak.
Dostlar,
Düşünebiliyor musunuz, dünya Türklerinin artık tek bir abecesi olacak ve bizler büyük bir engelden daha kurtulacağız, can gardaşlarımızın yazdıklarını kolayca okur olacağız. Xaberiniz olsun ki bugün Azerbaycan Latin alfabesi ile tüm kaynaklarını tecdid ediyor. Yüz yıl önce kısacık ömürlü olan Azerbaycan devleti, şimdi ebedi var oluşunun simgesi olarak abecesine dönüyor.
Dostlar,
Bendeniz Azerbaycan’da bir gazetede yazılar neşrediyorum, öğrencilerime oradaki gazetelere yazı yazmaları için teşvikte bulunuyorum. İnanın Türkiye’deki gazetelere nasıl yazıyorsam, oraya da aynı dil ve üslup ile ve aynı abece ile yazıyorum. Hiç itiraz almıyorum, anlamadık diyen çıkmıyor. Oradan gelen yazıları da kendi dergilerimizde paylaşıyoruz. Sadece q,w,x harflerinin ne anlama geldiği bilinince iş bitiyor. Orada “qabaq” (kabak), xaber (haber) kelimeleri daha doğru yazılıyor; çünkü kalın ses ayrımı net olarak ortaya çıkıyor.
Dostlar,
Müjdemi isterim, yakında Kazakistan da Latin abecesine geçiyor. Artık onlarla da alfabe penceremiz açık olacak. Kazak Türkçesi ile de aramızda “ye” lerin “je” olarak kullanılmasından başka büyük farklar olmadığını görünce şaşıracaksınız.
Bekle dünya Türkler dilde, işte, fikirde birliğin ilk kapısını tekrar açıyorlar: Aynı abecede birleşiyorlar. Özellikle sosyal medyanın bu kadar imkanlar sunduğu günümüzde, yeni bir çağ açılıyor, yeni bir nesil geliyor!
Sevgili Dostlar,
Abece birliğine bu kadar önem vermemi belki yadırgamış olabilirsiniz; ancak bizi en çok zorlayan husus, her Türk boyunun kendi şivesini ortak dil yapma isteği idi. Şimdi halklar kendi ortak söylemlerini kendileri geliştirir ve orta yolu bulur, diye düşünür oldum.
Size Azebaycan’ın bir gazetesinde aynen kopyaladığım bir şiir ile veda etmek istiyorum; bakalım anlamakta zorlanıyor musunuz?
Savadsızdır,
Adını da yazabilmir
Menim anam.

Ancak mene
Say öğredip,
Ay öğredip,
İl öğredip,
En vacibi dil öğredip
Menim anam.

Bu dil ile tanımışam
Hem sevinci
Hem de gamı.
Bu dil ile yaratmışam
Her şiirimi,
Her nağmemi.

Yoh, men heçem,
Men yalanam…

Kitap kitap sözlerimin
Müellifi: Menim anam. (Bahtiyar Vahapzade)

Kesin olan şu ki okumakta zorlamıyorsunuz.
Turan’ın yeni abecesine selam.
NOT: Gönül isterdi ki bu alfabe bin yıllık birikimimiz olan Arap alfabesi olsun; ama buna da şükür.

ERMENİLER HAKLI

Sevgili Dostlar,

Ermeniler hakkında sürekli konuşuyoruz ve genellikle onların yalanlarına dünyanın kandığını, altını çize çize haykırıyoruz.

Bu nasıl bir dünya ki “akı kara, karayı ak” olarak kabul ediyor, bu nasıl bir dünya ki zalimleri mazlum mazlumları zalim ilan ediyor.

Dostlar belki kızacaksınız ama dünya haklı, hem de sonuna kadar haklı.

Ermeniler o kadar çok çalışıyor ve tezlerini o kadar çok mecrada savunuyor ki, dünya milletleri bunlara “hayır” diyebilecek bir noktayı bulamıyor. Yani rakipsiz bir rakibimiz var.

Hoca neler saçmalıyor diyenlere hemen konuyu açıklayayım.

Dostlar,

Bundan yıllar önce Bulgaristan’da Türklere zulmedildi ve binlerce Türk ya öldürüldü ya da esir edildi. “Belene Kampı” hafızamıza bir mıh gibi saplandı kaldı. İşte bu yıllarda bendeniz Bulgar zulmünü anlatan birkaç tane roman okudum. O romanlarda belki biraz da abartı vardı; ancak genç bir Türk’ün böyle zulümleri kabullenmesi imkansızdı. İnsanlık adına olsun onlardan nefret etmem gerekiyordu; ettim. Daha hala da o ülkeye karşı içimdeki duygular düzelmedi, belki de hiç düzelmeyecek.

İşte Dostlar,

Tam bu noktada bizim Ermeni Diasporası karşısındaki acziyetimiz ortay çıkmakta. Kesin rakamları bilmiyorum ama, sadece Paris’te Ermeni tezlerini anlatan binlerce edebi eser; roman, hikaye, anı, otobiyografi… yayımlanmaktaymış. İşin garibi bu eserler öyle güçlü bir destek görmekte ki neredeyse dünyadaki tüm dillere çevrilmekteymiş.

Şimdi soruyorum,

Almanya’da on yaşında bir çocuk bu hikayelerden okusa, Nijerya’da bir genç bu romanlara kendini kaptırsa, Amerika’da bir memur bu otobiyografilerden etkilense ve dünyanın pek çok yeri gibi Türkiye’de bir yazar bu anıları tek gerçek zannedip kaleme sarılsa sonuç ne olur.

Dostlar,

Biz, sadece barım barım bağırıyoruz: Biz soy kırım yapmadıııık! Ancak unutmayın, bağırdığınız zaman sadece o salondakileri, o kanalı izleyenleri etkilersiniz; oysa yazar ve yayarsanız nesilleri etkiler ve ikna edersiniz. Belki okumaya ve yazamaya serin duran bir millet olarak, “Kim okuyacak ki” deyip geçiyoruz. Ama dostlar, dünya duyduğundan çok okuduğuna inanıyor. Dünya, sanal alemde gördüğünden çok, gece yatağında dalıp gittiği romandaki veya anı kitabındaki olaylara inanıyor.

Kendimden misal verdim, belki de o romanları okumasaydım, Bulgarlara bu kadar nefret hissiyle dolmayacaktım.

Şimdi biraz da işin içine kendimi katayım.

Dostlar,

Bir roman yazdım, adı: Gül Kokulu Mevlana. Bu kitapta Ermeni-Rus zulmünden ülkesini terk etmiş büyük bir âlimi anlattım. Azerbaycan’ın bu en yüce âlimi, 1700’lü yıllarda keyfinden yurdundan olmadı. Yetiştirdi Mir Hamza Nigari adlı şair ve âlimde Ermeni zulmünden dolayı Karabağ’ını terk etti. O da keyfinden yurdundan olmadı. Benim dedemin babası Süleyman Efendi Azerbaycan’ın Kazak bölgesinden kaçıp Amasya’ya geldi. O da keyfinden buralara kaçmadı. Hepsinin altında Ermeni zulmü vardı. Kendi köyüm, ki Amasya’nın merkez köyüdür, Samsun’a ticarete giderken helallik isteyen insanların yurduydu. Biliyorlardı ki yolda Ermeni çeteleri yol kesip kelle alabilirlerdi. Yüzlerce bölge insanının ırmak kenarındaki Ermeni değirmenlerine atıldığı ve bir daha bulunamadığı herkesin dilendedir.

Dostlar,

Romanımda bunlar var; ancak romanımın satış sayısı sadece onlarla ifade ediliyor.

Şimdi soruyorum: Bin bir Ermeni olsaydım ve Ermenilere Türklerin yaptığı zulmü anlatan bir roman yazsaydım, bu roman Paris’te basılıp yüz binlerce satılmaz mıydı? Onlarca dile çevrilmez miydi?

Dostlar,

Kendimiz kandırmayalım. Biz bağırarak sonuç alamayız, alamayacağız. Biz ancak insanların kalbine giden yoldan, sanat yolundan tezimizin haklılığını dünyaya yayacağız. On insan makale okur; ama yüz binlerce insan roman, hikaye, anı vb. okur. Bu okurlar da bir gün Rusya’nın, Amerika’nın, Almanya’nın başına geçer. Çocukluklarında okudukları romanların etkisini bir türlü hafızalarından atamazlar. Yeri gelince de parlamentolarında “Ermeni Tezleri” için ellerini kolayca kaldırırlar.

Kendi kitabım diye demiyorum ancak, bu sağırlık çok canımı sıkıyor, çoook.

BİR TİMUR GEREK (Mi?)

Sevgili Dostlar,
Dünya karmaşası içinde, her şey yerini kaybetmiş, insanlar doğru ile eğrinin ne olduğunda tereddüde düşmüş durumda. Şimdi her şeyin tekrar yerine oturtulması ve gerçekle yalanın ayrılması için yeni bir Timur beklenmeli. Belki Timur bir zalimdi, nasıl doğru ile eğriyi onun sayesinde ayırt ederiz, diyeceksiniz.
Dostlar,
Dünyada işler karıştığı zaman bir “lider” çıkar ve bazen kılıçla bazen de kalemle her şeyi düzeltir. İşte bugün görülen manzaraya bir “Timur” gerekli bence. İnsanların ortak korkulu rüyası olan ve herkesin birbirine kenetlenme sebebi olan Timur, Anadolu’da ve dünyanın pek çok bölgesinde insanları “kılıç” korkusu ile yola getiren.
Ziya Paşa’nın aşağıda bahsettiği “yeni çıkma” rezaletlerini ancak Timur-vari bir kişi korkusu kesip atabilir. Bakınız yüz yıl önceden halimizi tespit eden Ziya Paşa neler söylüyor:
-İkbâl için ahbâbı siâyet yeni çıktı
Bilmez idik evvel bu dirâyet yeni çıktı

Yüksek bir makama erişmek için “dost” dediğinin lafını yapmak yeni çıktı
Bu beceriksizliği önceden bilmezdik,yeni çıktı.

-Sirkat çoğalıp lâfz-ı sadâkat modalandı
Nâmus tamam oldu hamiyyet yeni çıktı

Hırsızlık çoğalıp sâdıklık sözü moda haline geldi
Namus bitti,koruma çabası (hamiyyet) yeni çıktı.

-Düşmanlara ahbâbını zemm oldu zerafet
Dildardan ağyâra şikâyet yeni çıktı

Düşmanlarına dostlarını yermek incelik haline geldi
Gönül dostlarını başkalarına şikayet etme yeni çıktı.

-Sâdıkları tahkîr ile red kaide oldu
Hırsızlara ikram ü inayet yeni çıktı

Sadık kişileri inkar etmek şart oldu
Hırsızlara ikram ve yardım yapmak yeni çıktı.

-Hak söyleyen evvel dahi menfûr idi gerçi
Hainlere amma ki riayet yeni çıktı

Doğruyu söyleyenler önceleri nefretle karşılanmışsa da
Hain ve doğru olmayanları kabul görmek,onlara uyum sağlamak yeni çıktı.

-Evrak ile ilân olunur cümle nizâmât
Elfâz ile terfîh-i ra’iyyet yeni çıktı

Tüm düzenlemeler belgelerle,kağıtlarla duyurulur (aslında)
Sözle halkın refaha getirilmesi (!) yeni çıktı.

-Âciz olanın ketm olunur hakk-ı sarîhi
Mahmîleri her yerde himâyet yeni çıktı

Güçsüz olanın hak ettiği (hakkı) saklı tutulur (aslında)
Güçlüleri korumak yeni çıktı.

-İsnâd-ı ta’assub olunur merd-i gayûra
Dinsizlere tevcîh-i reviyyet yeni çıktı

Gayret sahibi kimseler bağnazlıkla suçlanırken
İmansızların,dinsizlerin düşüncelerinin derin bulunması yeni çıktı.

-İslam imiş devlete pâ-bend-i terakki
Evvel yoğ idi işbu rivâyet yeni çıktı

Devlete yükselişte engel İslam’mış
Evvelinden yoktu,bu rivayet de yeni çıktı.

-Milliyyeti nisyan ederek her işimizde
Efkâr-ı Firenge tebaiyyet yeni çıktı

Milli benliğimizi unutarak hareket edip her işte
Batı’ya bağlılık yeni çıktı.

-Eyvah bu bâzîçede bizler yine yandık
Zîra ki ziyan ortada bilmem ne kazandık

Eyvah!…Bu oyunda yine biz yandık
Zîra,zararımız-ziyanımız ortada,bilmem ne kazandık?…
Yeni Türk gençliğinden, içimizdeki “Çin’e” sefere çıkacak bir Türk oğlu Türk Timur beklenmeli ve “yeni çıkan” tüm yozlukları yakıp yıktığını görmeliyiz. Aksi takdirde “yeni çıkmalar” devam edip gidecektir.

YENİ BİR GENÇLİK

Sevgili Dostlar,

Dün, Yeşilırmak kenarında yürürken bir beyti, bir gencin dilinden dökülürken dinledim. Ne kadar duygulandığımı tarif edemem. Beyit şuydu:

Gitdi ammâ ki kodun hasret ile cânı bile

İstemem sensiz olan sohbet-i yârânı bile

Üniversite öğrencisi olması muhtemel bu genç, Neşatî’nin bu beytini konuşmasının doğal bir parçası gibi söyledi ve açıklama ihtiyacı dahi duymadı. Yanındaki arkadaşı da “bu ne demek şimdi” demedi. Emin olun hayretim kat be kat arttı. Nasıl olur da yirmi yaşlarında bir delikanlı bu mükemmel beyti hafızasına alır ve diğer arkadaşları ile, açıklamasını yapmaksızın, paylaşır?

Dostlar,

İşte, yeni gençlik bu yönden takdire şayan bir yol bulmuş durumda kendine. Yalnızca son seksen yılını değil, sekiz yüz yılını okuyan, araştıran ve seven bir gençlik. Bizi İngiliz gencinden ayıran en temel noktayı bu gençlik tespit etmiş durumda. Görülecektir ki bir İngiliz genci gibi son sekiz yüz yılını merak eden gençlik, çok daha yüksek ufuklara kanat çırpacaktır.

Düşünebiliyor musunuz, bir Türk genci Fuzulî’yi, Bakî’yi, Neşâtî’yi, Mihri’yi, Mir Hamza’yı anlayabiliyor ve onlardan kendisi için hayaller devşirebiliyor. Şimdi bazı itirazların yükseldiğini hissedebiliyorum: “Kardeşim o kadar eski şairlerden bu gençler ne devşirebilir ki…” Bu itirazı serdeden dostlarıma şunu sorarım: Sizce Shakespeare ile Nedim arasında kaç yıllık bir fark vardır? Nedim Shakespeare’den kaç yıl daha eskidir?

Örnek olması hasebiyle aruzla yazdığım kendi şiirimden birkaç beyit sunayım, bakın bakalım eski şiir o kadar mı anlaşılmaz:

Dün İmâretten geçerken anladım ki rûhumuz

Şu Amasya şehrinin sonsuz bahârında susuz

Kalbimin zümrüt tepesinden kopardın bir nidâ

Huzr ile doldu bu gönlüm kaldırımda kaldı da

Mâverâya uzanan bir ses ezandan çağladı

Bunca yıldır aç olan kalbim bu sesle ağladı

O azâmet karşısında hep kesildi nefesim

Sanki sonbahârıma estirdin ılık bir nesim

Ey azîz mâbet yüce mâbet güzel mâbet nesin

Aldı benden benliğimi âh o uhrevî sesin

Aruzla yazılan bu şiirin ahengi yeni nesle estetik bir duygu yüklüyorsa neden bir kenarda kalsın?

Mihri Hatun’un altı yüzyıl önce söylediği şu beyit eskimiş mi?

Şöyle teşhîs eyledim Mihrî cihânın lezzetin

İlm ile savm u salat imiş kalanı hiç imiş

Veya Azerbaycan’nın Fuzulî’si Mir Hazmza’nın şu beyti:

Alıptır cânımı gamze düşüptür gönlüme lerze

Her bir âşık Seyyid Hamza her bir dilber Nigâr olmaz

Dostlar,

Shakespaere, Nedim’den tam 130 yıl daha eskidir. Yanlış duymadınız. Fuzulî ile ise çağdaştır. Şimdi şunu sormak gerekmez mi, “Bütün dünya bu kadar eski bir Shekeaspeare’de ne buluyor? İngilizler bu yazarı okuyarak ne kazanıyor?

Biz, geçliğimizi kendi kaynaklarına o kadar uzak yetiştirmişiz ki, sorsanız hiçbir genç Shakespere’nin Nedim’den daha eski olduğunu bilmez. Neden? Çünkü o şairler hayatın içinde sürekli tekrarlanıyor, yeni yorumları ile güncelleniyor ve daha ince ayrıntıları üzerine akıl yoruluyor.

Goethe de Şeyh Galip ile çağdaştır. Emin olunuz, Şeyh Galip felsefi derinlikte Goethe’den aşağı kalmaz. İnanmayan Hüsn ü Aşk mesnevisini okusun. Kendi değerlerini araştırmaya değer bulmayanların başka değerlerin hayranı olması gayet doğaldır.

İşte Dostlar,

Yeşilırmak kenarında bir üniversite gencisinin “To be or not to be” demek yerine yukarıdaki beyti zikretmesi beni bu yüzden çok heyecanlandırdı. O gazelin beytül-gazeli de çok güzel, onu da diğer gençler için yazarak sözümü tamamlamak istiyorum:

Bağa sensiz varamam çeşmime âteş görünür

Gül-i handanı değil serv-i hıramânı bile

Ne kadar güzel bir bahar ve ne kadar güzel bir gençlik geliyor, etrafınıza bakıp da görebiliyor musunuz?

TÜRK İSLAM ÂLEMİ VE KADIN MESELESİ

Sevgili Dostlar,

Ben bir erkeğim ve tüm erkekler gibi bir anadan doğdum. Annem benim için bu dünyaya gönderilmiş bir melekti; ben onun sayesinde dünyalı oldum, onun sayesinde ayakta durdum, onun sayesinde adam oldum. O melek olmasaydı ne dünyanın bu cennet baharlarını görür, Rabbimin Musavvir sıfatını seyrederdim, ne ahretimde sonsuz bir cennet hayalim olur. Beni bir kadın doğurdu, o benim annemdi.

Dostlar,

Ben anne dediğim bu meleğin çocukluğunda, genç kızlığında ve annem olduktan sonra şiddete uğramasını kabullenemem. Siz annenizin tacize hatta tecavüze uğramasını kabullenebilir misiniz?

Asla! Dediğinizi duyar gibiyim.

O halde dostlarım, bugünün minicik kızları yarının anneleridir; onlara yapılacak sözlü ya da fiili bir saldırı, yarınının, meleklerde de üstün olan annesine yapılmış değil midir? O kızımız yarın gelin olmayacak mı, çocuklar doğurmayacak mı, çocukları bizim gibi adam olmayacak mı?

Dostlar,

Ben bir erkeğim ve pek çok erkek gibi kız kardeşlerimle birlikte büyüdüm. Onlar benim için hep saçını süpürge eden, ağladığımda beni teselli eden, küçükken kucağından düşürmeyen, büyüdüklerinde ütümü yapan, annemin olmadı zamanlara bana annelik yapan insanlardı. Onların kılına zarar gelmesi benin canımı yakardı. Onların yolda taciz edilmesi benim namusumdan önce insanlığımı ayaklar altına alırdı. Ve inanın öyle bir şeyin olduğunu anlasam veya görsem neler yapabileceğimi Allah bilirdi. Belki de bu durumu bildikleri için pek çok sıkıntılarını onlar, benimle paylaşamazdı. Ben şahsen her kız arkadaşını kız kardeşi görmeyi ilke edinmiş bir insanım; benim kız kardeşime yapılamasını istemediğimi başkasının kız kardeşine yapmam. Bilirim ki ona yaptığım her hakaretin, sözlü ve fiili saldırının kendi kardeşime de yapılmasını meşrulaştırmış olurum. Bilirim ki “men dakka duka” diye bir Arap atasöz vardır ve “ çalma kapımı, çalarlar kapını” demektedir. Peki siz kız kardeşinize saldırılmasını veya otobüslerde sıkıştırılmasını kabul edebilir misiniz?

Asla! Dediğinizi duyar gibiyim.

O halde dostlarım, otobüs şoförü olarak taciz ettiğiniz bir genç kızın bir benzeri sizde yok mu? Sizin kız kardeşiniz, kızınız veya kız yeğeniniz yok mu? Erkeklik, aciz olan bir kız evladının hayatını bakışlarınızla veya tehdit dolu sözlerinizle karartmak mıdır?

Dostlar,

Ben bir erkeğim ve eşim var. Şöyle düşünüyorum, eşimin genç kızlığında erkekler tarafından tehdit edilmiş olması veya sözlü sarkıntılığa uğramış olması beni kahreder. Hatta, bu durum hayatımızda büyük bir travma haline gelir; çünkü eşimin erkeklere güveni kalmadığı için benimle ilgili de ön yargıları olur. Bu durum hayatımızı çekilmez bir noktaya taşıyabilir.

Peki dostlar, değer mi?

Asla! Dedeğinizi duyar gibiyim.

O halde dostlar, gelin erkekler olarak kendimize bir çeki düzen verelim. Kadının dünyadaki en güzel varlık olduğunu anlamak için annemizi, eşimizi, kız kardeşimiz, kızımızı kaybetmeyi beklemeyelim. Arada bir eşini kaybetmiş insanlarla sohbet edelim. Evlerindeki müthiş yalnızlığı kalbimizde hissedelim ve gidip eşimize, annemize, kızımıza, kız kardeşimize sarılalım. Unutmayın sizin bu sevdikleriniz nasıl namuslu ve biricikse; diğer insanların bu sevdikleri de o kadar namuslu ve biriciktir.

Genç erkekler, sevdiğiniz kızları isteyin, evlenmeye çalışın; ancak sizi istemeyeni bacınız kabul edin. Unutmayın, nikah bu dünyada değil ukbada kıyılır. Orada yazılmamışı burada tehdit ederek alamazsınız.

Erkek kardeşler, kız kardeşlerinizi koruyun ama ezmeyin, potansiyel tehlike görmeyin. Onlar sizin ruh ikizinizdir; siz göz kapaklarınızı tesettür olarak kullanın, onlar örtülerini. Kısalığı uzunluğu bırakalım da onların bilinçlenmesine bağlı olsun. Sen başkasına bakmazsan, umulur ki senin kız kardeşine de bakılmaz.

Kız kardeşler, babanızı ve erkek kardeşlerinizi zor durumda bırakacak, namus davasına düşürecek tutum ve davranışlardan ve giyinişten elinizden geldiğince uzak durun. Her yörenin bir müsamaha sınır vardır, o sınırı biraz gözetin.

Dostlar,

Ben inanıyorum ki, Türk-İslam âleminin erkeleri annesini, kızını, kız kardeşini, komşusunun kızını, sokaktaki delikanlı kızını namusu bilir ve ona kem gözle bakmaz. Kim ki bakar, Müslümanlığını ve Türklüğünü tekrar bir gözden geçirsin, derim.

Dostlar,

Gelin, yeni bir Ahi Evran çıkaralım da hepimizin harama uzanan elini, dilini, belini ve gözünü bağlasın.

NEVRUZ MU O DA NE?

Sevgili Dostlar,
Baharın güzel yüzünü iyiden iyiye gösterdiği şu günlerde, dünyanın tüm faniliğine rağmen cennete nispet ettiği şu mevsimde, çiçeklerin, semenilerin Allah’ın Musavvir sıfatını fısıldadığı şu anlarda “nevruz” bayramını kutluyoruz. Belki Azerbaycan’daki dostlar bu sözlerime, kalpten bir “eveeeet!” diyecekler; ancak Türkiye’deki ve Avrupa’daki kardeşlerim “Benim haberim yok!” diyerek şaşıracaklar.
Dostlar,
Gerçekten de bir gelenek öldüğü zaman onubir daha diriltmek imkansızdır. İşte nevruz geleneği de ülkemizde öldü, gitti. Şimdi onu ne kadar diriltmek istesek de olmuyor, olmuyor… Geleneğin canlı bir varlık gibi düşünülmesi ve öldüğü takdirde bir daha canlandırılamayacağının bilinmesi lazımdır. Resmi kutlamalarla bayram olmuyor.
İşte Dostlar,
Dünyanın baharla buluştuğu, çiçeklerin dünyayı selamlamaya başladığı, her şeyin yeniden hayat bulduğu bu güzel günlerde, üzerimizde bir kış uykusu hakim. Neden bizler de baharın geldiğini bir semeni ile, bir lale ile, aile içi güzel adetlerle fark edemiyoruz? Çünkü biz bu güzelliği yok ettik.
Dostlar,
Kırk yıl kadar yasaklanan Nevruz Bayramı bir anlamda ülkemizde ayrışmaların da bir vesilesi yapıldı. Mesela Kürt kardeşlerimiz bu bayramı gizli gizli kutladıkları için kendi bayramları zannetti. Biz Türkler ise yasağın etkisi ile geleneği unuttuk. Sonra birleri kulaklarımıza fısıldadı; onlarla sizler farklısınız; bakınız, onların nevruz bayramı var sizin ise yok!
İnanın yıllarca böyle düşünen insanlar yetiştirdik, durduk. Ne oldu? Sonunda aynı geleneği binlerce yıldır yaşatan iki millet birbirinden bir konuyla da olsa farklılaştırıldı. İyi mi oldu? Aslında en ortak olan noktamız “nevruz “ iken birilerinin hatası ve birlerinin kışkırtması ile koptuk.
Mehmet Akif’in dediği oldu: Girmeden tefrika bir millete düşman giremez
Toplu vurdukça kalpler onu top sindiremez
İşte tefrika girdi ve bizi kırk yıl birbirine kırdıran bir oyun tezgahlandı. Kazanan!?
Dostlar,
Bahar bayramı olan nevruz bizim bayramımız değildir; hepimizin bayramıdır. Onu kutlayan topluluklar din olarak bile farklıdırlar; ancak aynı coğrafyanın, aynı kültürün insanlarıdır; onlar Doğu toplumunun kardeş insanlardır. Elimizde birlik beraberlik için ne kadar çok imkan olduğunu görsek, ne İran-Turan çekişmesi kalır, ne Türk-Kürt ne de Alevi- Sünni.
Gelin bu bayramda şairin dediği gibi bahar güneşine sevgiyle seslenip mutlulukları davet edelim:
Bir bahar bulutu ol da gönlüme
Yağ be çisil çisil bahar güneşim
Şu kuru kalbimi bahar yelinde
Duy be fısıl fısıl bahar güneşim
Sanma ki zincirler bileklerime
Bağ be şakır şakır bahar güneşim
Çiçekli bir umut salıp ömrüme
Gül be ışıl ışıl bahar güneşim
Saadet hükmünü alıp eline
Gel be tıpır tıpır bahar güneşim
Bir eşsiz gülüsün gönül bağımın
Gez be tiril tiril bahar güneşim.
Nevruzunuz mukaddes olsun,
Newroz piroz be,
Happy nowruz,
Nevruz-ı mubarek,
Nevruzunuz kutlu olsun.

HASANOĞLU İBRAHİM:

DOĞUM: 1897, BAKÜ; ÖLÜM 1915, ÇANAKKALE

Sevgili Dostlar,

Bir millet, iki devlet şuurunun en güzel belirtisi nedir biliyor musunuz? Aynı cephede, aynı uğurda, aynı kelimeleri kullanarak şehit olmaktır.

İşte dünyadan bir Hasanoğlu İbrahim geçti ve canını aynı uğurda, aynı cephede, aynı kelimelerle, “Allah Allah!” diyerek feda etti.

Dostlar,

Hasanoğlu İbrahim Çanakkale’de can veren yüzlerce Azerbaycan Türkünden biridir. Onun da hayalleri, sevdikleri, düşündükleri vardı; ancak on sekiz yaşının tüm havailiklerini bir kenara atıp binlerce kilometre ötedeki Çanakkale’ye koştu.

Bakü’de doğan bir gencin Çanakkale’de işi ne olabilir? Bence işte onu buraya getiren ruh bizi de Bakü’ye çağıran ruh halidir: yani kardeşlik hukuku.

Nuri Paşa’yı 1918’de Azerbaycan’a gönderen duygu da işte bu kardeşlik hukuku idi. Hatta o günlerin anısına kırmızı fesli Türk askerlerini tasvir eden şu şiiri Talman Hacıyev’e yazdıran da bu kardeşlik hukuku idi:

Yazın evvelinde Gence çölünde
Çıhıblar yene de dize laleler
Yağışdan ıslanan yaprağlarını
Seripler dereye düze laleler
Hayalimden neler gelib ne geçer
Yaz gelir ellere durnalar göçer
Bulağlar semaver ağ daşlar şeker
Benzeyir çemende köze laleler
Meylim üzündeki gara haldadır
Hicranın elacı ilk vüsaldadır
Ne vakittir aşığın gözü yoldadır
Bir gonağ gelesiz bize laleler
Aynı muhabbetle Çanakkale’ye gelen Hasanoğlu İbrahim de yüreğinde vatan sevgisi, Allah aşkı ile savaşıp şehit oldu. Şimdi Bakü’de Şehitler Hıyabanı denilen yerde yüzlerce Anadolu gencinin isimleri; Çanakkale Şehitliğinde ise yüzlerce Azerbaycan gencinin ismi altın harflerle tarihe kazınmış durumda.

Sevgili Dostlar,

Bu kan birliğinden, bu can birliğinde, bu amaç birliğinden, bu ülkü birliğinden daha güzel ne olabilir. Gelin dünü bir olan, hedefi bir olan, yarını da bir olmak zorunda olan bir milleten, dünyaya hükmeden bir medeniyet güneşi çıkaralım.

Akif’in bir hilal uğruna ne güneşler batıyor dediği gençlerin kanlarının kızıllığından yeni bir fecr-i sadık dileyelim, Allah da bize nasip etsin.

Vurulup tertemiz alnından, uzanmış yatıyor,
Bir hilâl uğruna, yâ Rab, ne güneşler batıyor!
Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker!
Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer.
Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor tevhidi…
Bedr’in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi.
Sana dar gelmiyecek makberi kimler kazsın?
‘Gömelim gel seni tarihe’ desem, sığmazsın.

BAKIŞLARINIZ OK, YÜREĞİNİZ TAŞ

Sevgili Dostlar,
Üniversite yıllarımdan bir anımı aktarmak istiyorum. Yakışıklı olduğunu zanneden bir arkadaşım, tüm Türk ve İslam değerlerini hiçe sayarak kız arkadaşlarını tuzaklara düşürmeye çalışıyor ve bununla bizlere hava atıyordu. Onun hikayelerini birkaç ay dinledik; kimi zaman güldük, kimi zaman hayret ettik. Bir gün, kızları nasıl aldattığını anlattığı sırada ona şu soruyu sordum: “Senin kız kardeşin var mıydı?” Arkadaşım rengi atmış bir halde “evet” dedi. Şu anda başka bir kişi de senin yaptığının aynısını, senin kardeşine yaptığını anlatıyor, dedim. Arkadaşım aşırı sinirli bir şekilde üzerime yürüdü; diğer arkadaşların sakinleştirmesi ile durumu izah ettim. Sen başkasının kız kardeşine tuzak kuruyorsun, evlilik vadiyle kandırıyorsun, onunla eğleniyorsun: bu hakkın! Başka bir erkek senin kız kardeşini aldatıyor: bu onun hakkı değil! Bu mantıkta bir bozukluk yok mu? Ben yaparsam erkeklik, kız kardeşime yapılırsa hainlik, ne kadar saçma.
Dostlar,
Emin olun toplumumuzda derin bir yara içten içe bizi kangrene götürüyor. Kadınların tehdit edildiği, sokakta laf atılarak tahkir edildiği, giyinişi yüzünden ön yargılı tutumlara maruz kaldığı bir dünyada yaşanmaz, yaşanamaz. Şunu iyi bilmeliyiz ki bir kadın açık giyiniyor diye ona hakaret etmek veya laf atmak, onu bizim düşüncemize veya bizim kriterlerimize yaklaştırmayacak veya çarşaf giyen bir kadına “kara böcek” demek, hemen onu sizin istediğiniz kriterlerde giyinen bir insan yapmayacak. Siz kırdığınız kalple baş başa kalacaksınız ve hem bu dünyada hem de öbür dünyada hesap vereceksiniz.
Sevgili Dostlar,
Esnafın eline, diline, beline sahip çıkması gerektiğini belirten “Fütüvvetnameler” artık yok. İşte o zamanlarda, bu tür ahlaksızlık yapanlar, yani sokaktan geçen kadını rahatsız edici şekilde süzenler veya laf atanlar ağır cezalar alırlardı. Mesela kulağı kesik deyimini oradan geldiğini söyleyen kaynaklar vardır. Bir esnaf ahlaksızlık yapar ve bunda ısrar ederse onu kulaklarından kapıya çivilerlerdi ve kulak yırtılmadan da o kişi o durumdan kurtulamazdı.
Dostlar,
Kulağımıza küpe olsun ki Peygamberimiz “kadınlar sizin emanetinizdir.” sözü ile kainata seslendi. “Öyle kadını bul, emanetim olsun.” diyenlere de “Sizin kriterlerinize uymayan tüm insanları yok etmek hakkınız mı var.” demek gerekiyor.
Dostlar,
Bakışlarımızın ok, yüreklerimiz taş olduğu bir dünyada o oklardan nasip almamak imkansızdır. Sizin karınız açık olduğu için, diğerinin karısı kapalı olduğu için, bir diğerinin mavi gözlü olduğu için… sokakta taciz edilecek. Bunun sonu yok!
Çözüm ise karşılıklı silahları bırakmakta. İki cinsi birbirine düşman gibi gösteren tüm yanlışları hayatımızdan elememiz gerekiyor. Eşimiz haricindeki kadınları “bacımız” görebilmeyi Türk kültüründen alabilmeliyiz; Hz. Yusuf gibi iffet abidesi olmayı, Müslüman olmanın şiarı olarak görebilmeliyiz. Bir kadına tacizde bulunan kişi binlerce sebep bulsa da, sonuç olarak kendi nefsi için hareket etmekte ve şeytanın oyuncağı olmaktadır. Onun yapacağı tek şey vardır: Türk milletinin kendinden utandığı bilmek, Peygamberimizin suratına tükürdüğünü hissetmek.
Tekrar ediyorum, kadına laf atamak, onu taciz etmek, yolda rahatsız etmek için her ne bahane buluyorsanız bulun, hepsi sizin şeytanınızın ve nefsinizin pisliğidir.
Sokakta kadına şiddet uygulayan biçare insanlar: Bakışlarınız ok, kalbin taş!
Dikkat et, aynı ok senin de kalbini delebilir!

İLK GÖZYAŞI

Sevgili Dostlar,

Hocalı Katliamının acıları içinde geçirdiğimiz bu hafta, aklıma bu olayın benzerinin yaşandığı ilk yıllar getirdi. Azerbaycan’da ilk katliamlar Rusların saldırdığı 1720’li yıllarda olmuştu. Ben de o devrin Mücahit ve Mutasavvıfı olan İsmail Şivanî’yi anlattığım Gül Kokulu Mevlana adlı romanımda ilk çatışmayı şöyle kurgulamıştım:

İsmail Şirvanî diyordu ki,

“Ermeniler her yerden toplanıp Karabağ’a doldurulmaya başlandı. Bu arada pek çok yerde zulümler ve gözyaşları birbirini izledi. Yermelov’un sardığı bir köyde çatışma çıkınca kıyamet kopmuş ve adeta köylerde kimse kalmamacasına katliam yapılmıştı. Bu durumun aynısı diğer bir gün Karabağ’ın kuzeyinde bir köyde vukuu buluyordu. Yüzlerce köylü karyesini terk etmişti; ancak bir kısmı kalmayı ve direnmeyi seçmişti. Bunlara karşı kullanılan güç, akıllara durgunluk verecek cinstendi. Köyün dışında yakaladıkları insanları işkenceyle öldürüyorlar; çocukları ise diri diri toprağa gömerek korkuyu daha bir dehşetli boyuta taşıyorlardı. Özellikle toprağa diri diri gömülen çocukları duyunca kendimi tutamayıp ağladım. Bu alçaklık, bu insanlık dışı muamele, Cahiliye Devrinde kalmamış mıydı?

Silahlı tüm güçleri bu iş için toplayıp o karyeye yardıma gitme ve ilk çatışmamıza girme kararı aldık.

Köyün yakınındaki tepelerden Rus ve Ermenilere ateş etmeye başladık. Yüzlerce asker bir anda bize doğru dönüp ateşe başladı. Aramızda kalan bölgedeki eski evleri de siper ederek gün boyu çatıştık.

Aldığımız istihbarata göre, Rusların ve yandaşı Ermenilerin içinde Kazak Türklerinden de ne için savaştığını bilmeyen kardeşlerimiz varmış.

Halifelerime özellikle de Has Mehemmed’ime, gece bir damın üzerine çıkıp Kazak kardeşlerime sesleneceğimi ve beni engellemeye kalkışmamalarını söyledim. Hepsi birden, efendim bir sütre gerisinden seslenseniz, dedi. O kadar üzgündüm ki bir çocuk daha toprağa gömüleceğine ben gömüleyim, dedim. Gece bastırınca bir damın üzerinden elimi ezan okur gibi yanaklarıma bitiştirip avazım çıktığınca bağırdım. Bu yolla Rusların aldatmacasına kanan Kazak kardeşlerimi saflarımıza çekmeyi umuyordum.

Çok iyi bildiğim Kazak Türkçesiyle, Tekvir Suresinden bölümler okumaya başladım:

“Güneş katlanıp dürüldüğünde, Yıldızlar bulandığında, dağlar yürütüldüğünde, kıyılmaz mallar bırakıldığında, vahşi hayvanlar bir araya toplandığında, denizler ateşlendiğinde, nefisler eşleştirildiğinde, diri diri toprağa gömülen kıza sorulduğunda, hangi günahtan dolayı öldürüldün, diye. Amel defterleri açıldığında, gök sıyrılıp açıldığında, cehennem kızıştırıldığında ve cennet yaklaştırıldığında herkes ne getirmiş olduğunu anlar. Şimdi yemin ederim o sinenlere (yıldızlara), o akıp akıp yuvasına girenlere, yöneldiği an geceye, nefeslendiği an sabaha ki kuşkusuz o Kur’an değerli bir elçinin sözüdür.”

Ayetler bitince Kazak kardeşlerime bağırdım: “Bu okuduklarım sizin de bizim de inandığımız kitaptan; şimdi hangi yüzle Allah’ın katına döneceksiniz. Müslüman kardeşini öldürmüş olarak mı?” diye seslenip bir adım ileri attım. O anda, bir silah sesi ile herkes siperlere atladı. İçimden, şahadet burada ise ne mutlu, deyip sözlerime devam ettim.

“Bugün!”, dedim, “Birbirini yiyen biz Müslümanlar kime hizmet ettiğimizi biliyor muyuz? Benim bildiğim, biz kendi yurdumuzu savunuyoruz; sizin bildiğiniz nedir? Bir Müslüman ülkesini Ruslara teslim etmek midir? Sizce buna dininiz, inancınız, örfünüz, adetiniz; Türk kanınız izin verir mi?” Bir kurşun daha sağımdan geçti.

Artık susup neticeyi bekledim. Biliyordum ki Kazak Türkçesini hiçbir Rus merak edip öğrenmez; ancak her Kazak, Rusça bilir. Ne dediğimi Rusların anlamaması en çok istediğim şeydi.

Sabaha karşı silah sesleri ile sarsıldık; ancak silahlar ne köyün içinde ne de bize karşı idi. Bir saat kadar sonra Kazak kardeşlerimizin bağladıkları Rus ve Ermeni askerleri ile bize doğru bayrak salladığını gördük. Evet, bir kez daha vicdanın sesi galip gelmişti. Öldürülen ve esir alınan düşman askerleri ile ilgilenmeyi Kumukî’me bırakıp Kazak kardeşlerimle Kürdemir’e döndüm.

Mir Hamza Nigarî de şöyle diyordu:

Merd ü merdâne o kaplan-sıfat Moskof ilen

Eylemek ceng ü cidâl şîr-i Dağıstâna düşer

[Moskof ile mertçe ve erkekçe savaşmak o kaplan sıfatlı Dağıstan aslanı İmam Şamil’e düşer. ]

(İmam Şamil İsmail Şivanî’nin icazeti ile cihat etmiştir.)

Dostlarım,

Amasya’dan, İsmail Şirvanî’nin ebedî istirahat-gâhından tüm Türk dünyasına selam olsun.

TURAN TURAN DİYE

Sevgili Dostlar,

Bundan yirmi üç sene önce Turan’ın kalbine bir hançer indi ve bu hançerin yarası o kadar çok kanadı ki, bundan kızıl bir deniz, üstünde de Türk’ün ay yıldızlı bayrağı oluştu. Bu hançer, Ermeni hançeriydi, bu akan kan Türk oğlu Türk Azerbaycanlı kardeşimin kanıydı; bu vahşet Hocalı katliamı idi.

Dostlar,

Yüreğinizin derinliklerine inin, gözlerinizi kapayın ve şunu tefekkür edin: Bir kasabadasınız ve etrafınız Ermeni sırtlanları ile çevrilmiş; kaçacak yol yok, sığınacak yer yok. Günlerce bombardımandan sonra düşman adım adım evinize doğru ilerliyor. Ne yaparsınız? Hemen gözünüzü açar, kalbinizin derinliklerini terk eder, böyle bir durumda olmadığınız için sevinirsiniz değil mi? Ama orada öyle olmadı. Orası Hocalı kasabasıydı ve binlerce insan, gözünü açınca kendini selamette bulamadı.

Belki bir umut diye bekledikleri helikopterler Türkiye’den gelmedi.

Azerbaycan’ın denemesi, helikopterinin düşürülmesi ile sonuçlandı. Ve acılar, vahşetler başladı. Bu acıları anlatmaya hiçbir insanın kalbi dayanmaz; ancak kalbinize taş basıp şunları dinleyin lütfen,

Gazeteci, Zarife Guliyeva’nın bir mektubundan:

“Ben helikopterin camından bakıyordum ve gördüğüm, bu insanlık dışı dehşet verici manzara gerçek anlamda beni hayretler içinde bırakıyordu. Karın eridiği dağ yamacının gölgesinde sararmış otların üzerinde insan cesetleri bulunuyordu. Büyük bir alan kadın, yaşlı ve çocukların cesetleri ile doluydu. Cesetler arasında bulunan ninesine (anneannesine) sarılmış küçük kız cesedi, insanı yakan bir manzara idi. Beyaz saçlı, başı açık ninenin yanına küçük kız uzanmıştı. Nedense, onların ayaklarını dikenli tellerle bağlamışlardı. Ninenin elleri de bağlıydı. Her ikisinin kafasında kurşun yarası vardı. Yaklaşık 4 yaşındaki kız çocuğu hayatının son anında ellerini, ölmüş anneannesine uzatmıştı. Bu sahneden o kadar etkilendim ki, kamerayı bile unuttum…”.

Dostlar,

Benim kalbim Hocalı ile ilgili fotoğraflara bakmayı kaldırmıyor; ancak gönlüm şöyle bir arzu ile yanıp tutuşuyor: Allah’ım biz Türkleri öyle bir maya ile birleştir ki, bir daha düşmanlar; değil katliam yapmak, parmağını bile kıpırdatırken bizden korksun. Dünyada adaletle, nizam- âlemi sağlayan Türkler bir kez daha âleme nizam versin ve bu acıları ne Türkler yaşasın ne de diğer milletler.

Dostlar,

Kesin olan bir şey var o da bu acıların egemen güçlerin telkini ve kışkırtması veya göz yumması ile ortaya çıktığıdır. Egemen güç olmanın her türlü yolunu araştırmak Hocalı’nın intikamını almanın tek yoludur. Hiçbir Türk boyu tek başına egemen güçleri alt edemez; hiçbir Türk boyu emperyalistleri tek başına karşısına alamaz. İlle de birlik, ille de birlik. Hocalı’nın aynısını yüzyıl önce yaşayan Anadolu Türkleri, bu katliamla o günlere geri döndü ve acıları tazelendi; ancak ülke yönetimi aynı acıyı yüreğinde hissedemedi ki yardım göndermekte tereddüt etti.

İşte Dostlar,

Peygamberimizin tarif ettiği insanlardan olamazsak ve “ Müslümanlar bir vücudun uzuvları gibidir, nerede bir ağrı, sızı olsa; diğer uzuvlar onu hisseder ve o acıyı gidermeye çalışır.”diyemezsek, yazık bizlere, yazık ki ne yazık.

Mir Hamza Nigari Hazretleri sanki yüz yıl öncesinden Karabağ’ın bu halini görmüş de şöyle söylemiş:

Dağlayupdur beni bir lâle-i zâr-ı Karabag

Yandırupdur beni bir nar-ı Nigar-ı Karabağ

Hocalı fotoğraflarını görünce benim de Karabağ’ın kara bahtlı lale yanaklılarının kanlar içindeki hali kalbimi dağlıyor; onların yakılmış cesetlerini görünce benim de kalbimi o güzel yavrucakların acısı yandırıyor.

Allah’ım, biz Türk milletiyiz. Senin dinini Avrupa içlerine kadar biz yaydık; ilâ-yı kelimetullahın sancaktarı bizdik. Yalvarıyoruz, o sancağı bize yine nasip et.

Allah’ım dünyada adaletli nizamı binlerce yıl bizimle sağlattın. Yalvarıyoruz, nizam-ı âlemi yeniden bize kurdur.

Allah’ım bunlar için Türk birliğine ihtiyacımız var, Müslüman kardeşliğine ihtiyacımız var; bizi Hira dağı kadar Müslüman, Tanrı dağı kadar Türk eyle.

“Ya Turan Başa, Ya Kuzgun Leşe!”

BİR ÖZGECAN

Dostlar,

Amasya’da Pir İlyas adlı bir âlimin kabri mevcuttur. Bu kabirde yatan kişi ilmini Amasya’dan feyzini ise Azerbaycan’ın kalbinden, Şamahı’dan almıştır. Anadolu’da Halvetiğinin ilk temsilcilerinden olan Pir İlyas, Şamahı ve Bakü’den dünyaya ışıklar saçan bir tarikatın Anadolu’ya akan nuru olmuştur. Bu şahsın dünyaca ünlü bir torunu vardır: Mihri Hatun. Mihri Hatun, o devir kadın hakları üzerine şöyle bir şiir yazıyor:

Çünki nâkıs ‘akl olur dirler nisâ

Her sözüñ magrûr tutmakdur revâ

Lîk Mihrî dâ’inüñ zannı budur

Bu sözi der ol ki kâmîl usludur

Bir müennes yegdurur kim ehl ola

Biñ müzekkerden ki ol na- ehl ola

Bir müennes yeg ki zihni pâk ola

Biñ müzekkerden ki bî- idrâk ola.”

“ Kadınlar eksik akıllı olur derler, o yüzden ( ey Mihrî ) her sözünü – kadınları temsil ettiğin için- mağrur tutman gereklidir. Lakin bu hususta Mihrî kardeşinizin fikri şudur: Bu kadar sözler söyler- bu kadar güzel şiirler söyler- o halde her kadın gibi-o kamil ve akıllıdır.

İşinin ehli bir kadın yeğlenmelidir işinin ehli olmayan bin erkeğe. Zihni açık, zeki bir kadın yeğlenmelidir bin anlayışsız erkeğe.”

Dostlar,

Bu şiirin yazıldığı yıllar 1400’lü yıllar, bu şiiri yazan bir Halveti şeyhinin torunu, bu şiiri yazan bir kadın ve bu şiiri devrin şehzadesi Bayezid’e sunuyor. Garip değil mi demokrasi ve insan haklarının herkes tarafından dillendirildiği bir devirde, artık bu kadar kolay hak savunuculuğu yapamıyoruz. Geçmişin karalandığı ve kadın düşmanı ilan edildiği bir dönemde, ne kadar cahil ve cani insanlar yetiştirdiğimizin farkında mıyız?

Dostlar,

Mihri Hatun çok eski bir örnek olarak görüldüyse size yenilerden, Lale Devrinden bir kadın tanımı aktarayım. Bakın, Nedim kadını nasıl tarif ediyor:

Haddeden geçmiş nezaket yâl ü bâl olmuş sana

Mey süzülmüş şîşeden ruhsâr-ı al olmuş sana

Bûy-ı gül taktir olunmuş nazın işlemiş ucu

Biri olmuş hoy birisi destmâl olmuş sana

“Ey sevgili, nezaket denilen “incelik kavramı” tekrar tekrar hadde makinesinden geçirilip inceltilmiş ve bir kıl haline getirilmiş; sonra da sana boy pos olmuş.

Mey denilen kırmızı şarap da tekrar tekrar süzülmüş şişeden; sonra senin yanağındaki allık olmuş.

Gülün kokusu ise tekrar tekrar damıtılmış sana mis gibi kokan bir hoy (huy) olmuş; naz denilen şeyin de ucu işlenmiş ve senin eline mendil olmuş.”

Dostlar

Bir kadının bu kadar ince tasvir edildiği toplumda kadının değeri nedir, varın siz karar verin.

Biraz daha yakına gelelim 1960’lı, 70’li yıllarda Muzaffer İlkar bir bestesinde şöyle diyor:

Şarkılar seni söyler dillerde nâme adın

Aşk gibi, sevda gibi huysuz ve tatlı kadın

Ona Vecdi Bingöl şu güftesi ile destek oluyordu:

Leyla bir özge candır,

Kara gözlü ceylandır

Doyulmaz hüsn-i ândır

Kanılmaz bir içim su

Leylâ Leylâ âh Leylâ

Peki ya şimdi:

Nazan Öncel bir şarkısında şöyle bağırıyor:

Al aşkını götür cehennemin dibine

Şanslı köpek

Koca bebek

Ayıp sana

Hakan Altun:

Yaklaşık bir senedir

Tedavülden kalktın sen

Bendeniz:

Sen çekirdeksin yavrum hayatımda

Üç kuruşluk aklınla benle oynama

Çelik:

Al başını git bu evden, görmesin gözüm

Usandım, bıktım usandım dırdırından

O köpeği de sakın unutma

Al onu da götür yanında

Kalmasın bir şeyin bu evde,

Bana da böyle bağırma

Dostlar,

Bu garabetin Azerbaycan da dahil pek çok Türk yurdunda pop kültürü adına artık kadını meta’laştırdığını kim inkar edebilir.

Diyorum ki,

Kadınların şiddet gördüğü bir dünyadaysak sebebi, Mihrî gibi kadınlık abidelerinin azalmasından olmalı, eski şiirlerdeki kadın figürünün kabalaşmasından olmalı ve pop adına kadını alınıp atılan bir şey gibi görmemizden olmalı.

Ama olamamalı dostlar, olmamalı; çünkü,

Leylâ bir Özgecan’dır.

OSMAN YÜKSEL SERDENGEÇTİ, YA BİZ?

Sevgili Dostlar,

İnsanlar çok sevdiklerini kaybettiğinde arkasından ağıtlar veya mersiyeler yazardı. İşte ben de Osmanlı ardından bir mersiye yazısı yazma ihtiyacı hissediyorum. Bunu oturup haline ağlamak gibi yorumlayanlar olursa hata edeceklerdir; çünkü ağıtlar, mersiyeler hayata yeniden bağlanışın işaretidir. Kaybedilenin ardından akan yaşlar tarlaları sulayan çeşmeler misali yeniden doğuşun da müjdesidir; insan kavuşmak için mücadele ettikten sonra mutlaka sevdiğine bir şekilde tekrar kavuşur. Bu ahrette de olsa fark etmez, yeter ki sonunda kavuşulsun.

Dostlar,

Benim gözyaşı döktüğüm ve mersiye yazdığım sevgilim, “yurtta ve cihanda sulhu” sağlamış bir devlet: Osmanlı. Kim ne derse desin yüzlerce yıl nizam-ı âlemi sağlayan ve ilâ-yı kelimetullahı bayraklaştıran bu devleti özlememek imkansızdır. Hele de bugünlerde. Yüzlerce Müslümanın kanının oluk oluk aktığı şu devirde “Dur!” diyebilecek bir gücümüzün olması fena mı olurdu?

Dostlar,

Şah mı, Sultan mı? soruları ile gönlümüzü bulandırmak yerine, İran mı, Turan mı deyip bir birimiz yemek yerine; Şii mi, Sünni mi diye küsüşmek yerine; “illa da İslam, İlla da İslam” deyip birbirimize sarılsak ne güzel olur. Aramızdaki anlaşmazlıkları azaltıp, uzlaştığımız konuları geliştirsek ne güzel olur.

İşte size kaybedilen bu birliğin sonunda ciğer yakıcı hezimetlerin mersiyesi. Ağlayın, ağlayın dostlar, düştüğümüz ayrılık odlarına, girdiğimiz küçük çıkar bataklıklarına ağlayın:

Osman Yüksel Serdengeçti, bizim için ağlamış ve şöyle demiş:

Bin yıl oldu toprağına basalı

Hayli oldu kılıçları asalı

Bülbüllerin onun için tasalı,

Sazlar kırık ayar tutmaz telleri